27-10-2008

MAROON CULTURES EXHIBITION ANNOUNCMENT STAMP

Arts of the Suriname Maroons

The daily life of Maroons in the interior of Suriname is unusually rich in artistic activity and aesthetic discussion.
A earlier typical scene:
Three women are sitting in an open-sided shed. Carefully patterned arrangements of scar tissue create sharp accents on their faces and chests, and their wrap-skirts and waist ties make splashes of color against the earthen floor. One of them is baking manioc cakes over a barely smoldering fire. She spreads the flour deftly over the dry griddle, draws her fingers over the surface to form selected decorative patterns, and sifts a thin layer of flour on top. While each cake bakes, she works on a complex, triple-technique hairdo for the second woman, who sits on a handsomely carved wooden stool, an as-yet-uncarved calabash shell on her lap. Well-known in the village for her technical mastery and sense of design in this medium, she is marking out a pattern for the third woman, who will later use pieces of broken glass to finish the bowl carving. For now, however, the third woman is busy crocheting a pair of multi-color calfbands for her husband, working slowly around a bottle to create an evenly circular band.

The noted carver rotates the prepared calabash shell, trying to recapture in her mind the details of a particular configuration. She discusses with the woman sitting at her side the design they'd like to reproduce, but when neither one can remember just how its appendages were curved, she settles on a new version which, she later decides, is even better than the original. The woman with the calfbands crochets steadily, enlisting both her friends' advice about the width of the red and yellow stripes that will form its center. As the three of them work, their conversation alternates between village gossip and discussion of their artistry.

Gatherings like this bring together the artistic dimensions in different areas of Maroon life, from preparing food and serving meals to furniture, clothes and grooming. Artistry, aesthetic discussion and social interaction are routinely woven together in the fabric of Maroon daily life.

Music and dance are equally integrated into village activities. Specialized dances are performed by the mediums of various possession gods, and there are many secular dances, each enjoyed in a particular social context. It is rare to walk through a Maroon village without hearing someone singing. Distinctive song styles contribute to the whole range of Maroon ritual events, from complex funerary rites to the "domestication" of a newly discovered spirit; they are also part of communal labor such as felling trees or hauling logs and are also performed in many casual or even solitary settings. Drums are used singly or in various combinations to accompany different secular dance forms; to announce, supervise and comment on the proceedings of large public council meetings; and to communicate with each kind of possession god, with other deities and spirits, and with the ancestors. And there are other musical instruments as well, bells and wooden trumpets, a stringed instrument made with a gourd, and "finger pianos. "

Finally, the verbal arts--folk tales, play languages, proverbs, speeches made by possessed mediums, oratory and prayer--employ a wide range of styles based on everyday languages, and they keep alive a large number of distinctive esoteric languages used only in special ritual settings.

In general, Maroons expect all these activities to be practiced and discussed by the entire population, in contrast to many African societies, where only certain individuals are trained to be artists, and where critics may also play a specialized role. The most important cultural division is gender-related; men's and women's arts are distinctive in their tools, media and decorative styles. At least until recently, all Maroon men were adept at carving a wide range of wooden objects as gifts for women--from canoes and house fronts to combs and food stirrers--and all women produced elaborate patchwork and embroidered textiles to be worn by men. Even today, this pattern of general artistic exchange helps shape relations between men and women for most of the Maroon population.

When Maroons talk about art, which they do often, they almost invariably refer in some way to its central role in social life--to artfully designed objects presented at a birth ceremony or at a ritual marking adulthood, to beautifully decorative textiles draped on the gabled coffin at a dignitary's funeral rites, to the art objects exchanged to mark the establishment and continuation of a marriage, to the gifts given to help celebrate a man's return from long-term wage labor at the coast, and so forth. People rarely comment on a woodcarving without referring to the maker, to the woman for whom it was made, and to details of their relationship at the moment he presented it to her.

Many visitors to Suriname have understood Maroon arts less in the context of their contemporary social setting than in the context of their African roots. The villages of the rainforest have often been seen as a "little Africa in America" and Maroon arts as direct "African survivals." The title of one article in a 1939 issue of Natural History magazine promised a description of "Africa's Lost Tribes in South America" in the form of "an on-the-spot account of blood-chilling African rites of 200 years ago preserved intact in the jungles of South America by a tribe of runaway slaves." More recent visitors have even claimed that Maroons have maintained a society "that is 'more African' than much of Africa is today." Behind this view lies the myth that so called primitive societies exist outside of history, changing only when other, "more advanced" societies impinge on them and erode their "traditional way of life."

In fact, non-Western societies differ enormously in their attitudes toward change and in the amount of internal dynamism that characterizes their cultural life. The societies of the Suriname Maroons, like the vast majority of societies in West and Central Africa, have always been highly dynamic. Art historical research in archives, museums and the villages of the Suriname interior has demonstrated conclusively the high value Maroons place on creativity, innovation and artistic development from one generation to the next. Far from being static leftovers from 17th-century Africa, Maroon art has continually developed as its makers played and experimented with their ancestral heritage, adapting it creatively to their changing lives.

We know that the original Maroons produced little decorative woodcarving or textiles; their clothing was extremely simple and their houses and furnishings were largely unembellished. It was only over time that the relatively crude woodcarving of the mid-19th century evolved into a beautiful 20th-century art that has struck many outsiders as "African-looking." And the multi-colored Maroon narrow-strip textiles that so closely resemble West African kente cloth were invented only during the present century as a replacement for a very different textile art formerly embroidered by Maroon women in red, white, and black or navy. Paints, introduced in a few conservative colors some 100 years ago, have since come to play a central role among the eastern Maroons. And calabashes, which until the mid-19th century were decorated only on the outside surfaces by men, began to be carved on the insides by women, who used new tools and produced an entirely new decorative style.

In light of this history of change, how does one explain the visible resemblances between the arts of the Maroons and those of the peoples of West and Central Africa? If stylistic developments have repeatedly led Maroon arts in new directions, then how has the cultural legacy of Africa been expressed in Maroon art over the centuries? The answer lies more in the continuity of African aesthetic ideas than in the direct transmission of African artistic forms from one generation to the next. The early Maroons were not in a position to continue such African traditions as weaving and ivory carving, but they did succeed in carrying on many of the fundamental ideas that underlie the style and meaning of those arts in Africa; ideas about symmetry, color contrast, and syncopation, and above all, the principal understanding that art has a place in all aspects of daily life.

Even under the harshly repressive conditions of slavery and during the century-long period of guerrilla warfare against the Dutch colonists, the Maroons still found opportunities for storytelling, dancing, drumming and singing. They made aesthetic choices about the way they walked, carried their babies and wore their hair. They expressed preferences in the arrangement of their household furnishings, the layout of their gardens, and in the way they mended their clothes, served their meals, and in countless other aspects of daily life. These expressive forms did not require the specific resources of more formally elaborated artistic media, and in this way, aesthetic ideas were passed on and applied inventively to the changing artistic materials available to each generation. Forged in an inhospitable rainforest by people under constant threat of annihilation, the arts of the Suriname Maroons stand as enduring testimony to African-American resilience and creativity. They reflect the remarkable vitality of the Maroon artistic imagination, an especially exuberant expression of the rich and extensive system of African cultural ideas.

24-10-2008

CLARENCE SEEDORF SON OF SURINAME




Clarence Seedorf is eergisteren als een ware held onthaald op de nationale luchthaven van Suriname. De Surinaamse Champions League recordhouder kwam niet alleen, hij had de beker meegenomen die hij dit jaar met zijn team van AC Milan heeft behaald na het winnen van de Champions League finale.

[(c)Waterkant.Net 2007 juli




Clarence Clyde Seedorf (Paramaribo, 1 april 1976) is een Nederlandse voetballer die sinds het seizoen 2002/2003 voor AC Milan speelt.

Seedorf debuteert op zestienjarige leeftijd in het eerste elftal van Ajax en is daarmee de jongste Ajax-debutant aller tijden. Anno 2008 won hij met drie clubs vier keer de Champions League.
Na zijn eerste, met Ajax in 1995, transfereert hij naar Sampdoria. Daar speelt hij één seizoen, waarna hij naar Real Madrid gaat. Hier speelt hij 3,5 seizoen en wint er zijn tweede Champions League in 1998 én de wereldbeker, in het najaar van 1998.
In januari 2000 keert hij terug in de Serie A bij Internazionale in Milaan.
Aan het eind van het seizoen 2001/02 stapt Seedorf over naar AC Milan, waar hij in 2003 de eerste speler wordt die met drie verschillende clubs de Champions League wint. In 2007 wint hij deze met AC Milan opnieuw.
Vooralsnog won geen enkele andere Nederlander als speler of trainer vier keer de Champions League/Europacup I.
Tevens is Seedorf de Nederlandse voetballer met de meeste Europese clubwedstrijden op zijn conto.
Seedorf debuteerde op
14 december 1994 in Oranje, tegen Luxemburg. Hier was hij minder onderscheidend dan op clubniveau. Lange tijd werd zijn naam in Nederland met name in verband gebracht met twee gemiste strafschoppen voor het Nederlands elftal.
Op de ranglijst van grootste Nederlandse tienertransfers staat Seedorf tweede, achter
Arjen Robben.
In maart 2004 verkoos
Pelé Seedorf in de lijst van 125 beste nog levende voetballers.
Op
9 november 2004 nomineerde het tijdschrift France Football hem voor de Gouden Bal, de prijs voor de beste voetballer in de Europese competities.

Marco van Basten selecteerde Seedorf tijdens zijn bondscoachschap voor het eerst voor de oefeninterland Nederland-Engeland op 15 november 2006, wegens een blessure van Wesley Sneijder.
Op 13 mei 2008 bedankte Seedorf voor Oranje zolang als Van Basten bondscoach is. Van Basten haalt volgens Seedorf niet het beste in hem boven. Hij mist op het EK 2008 en stelt zich weer beschikbaar voor Oranje als Van Marwijk bondscoach wordt na het EK.[1]
Tijdens de loting van de groepsfase voor het Champions League seizoen 2007-2008 werd Seedorf gekozen tot de beste middenvelder van de Champions League van het seizoen 2006-2007.

Clarence Seedorf (born April 1, 1976 in Paramaribo, Suriname) is a Dutch-Surinamese football midfielder, who currently plays for Italian Serie A club A.C. Milan and the Netherlands national team. He is the only player to win the UEFA Champions League with three different clubs. He is the older brother of Chedric Seedorf[1], the uncle of Regilio Seedorf[citation needed] and a cousin of Stefano Seedorf[citation needed]. Clarence Seedorf is known for his powerful shots from long range and ability to use both feet.



Clarence Seedorf (se lit Zédorf, littéralement le "village du lac" en langue germanique, et non "Cidorf" ) (né le 1er avril 1976 à Paramaribo, au Surinam) est un footballeur néerlandais. Il est le grand frère de Chedric Seedorf et le cousin de Stefano Seedorf.
Il a également créé sa propre écurie moto qui fait partie du championnat du monde 125cm3.
Issu de l'immigration, comme Edgar Davids, il s'est fait un nom en Europe. Son palmarès est considérable, puisqu'il est le seul joueur à avoir remporté la Ligue des Champions avec trois clubs différents : l'Ajax Amsterdam, le Real Madrid et le Milan AC. Milieu de terrain, pur produit de l'Ajax, symbole d'une génération sachant allier vitesse, technique individuelle et sens du jeu.
Il débute à 16 ans dans le championnat professionnel néerlandais, est international à 18 ans, remporte son premier titre Européen à 19 ans (face au Milan AC qu'il rejoindra quelques années plus tard).
Seedorf est aussi connu pour sa frappe de balle surpuissante. En 1997, sous les couleurs du Real de Madrid, il décoche un missile à près de 50 mètres des buts adverses qui ira se loger sous la transversale du gardien médusé. Un but d'anthologie.
A la fin de la saison 2005-2006, pourtant au sommet de son talent et de sa maturité, il n'a pas été retenu par le sélectionneur Marco van Basten pour disputer la Coupe de Monde en Allemagne. A cette date, il comptabilisait pourtant 407 rencontres de championnat avec les plus grands clubs, pour 53 buts inscrits, 104 matchs de Coupe d'Europe pour 9 réalisations. Seedorf avait été rappelé en sélection nationale pour jouer les éliminatoires de l'Euro 2008 grâce à ses bonnes performances en club. Cependant, à la surprise générale, le 13 mai 2008, il annonce qu'il choisit de ne pas participer à la compétition [1]. On peut logiquement penser que les raisons de cette décision sont semblables à celles qui ont poussé ses coéquipiers Mark Van Bommel et Ruud Van Nistelrooy à refuser la sélection depuis 2006. Solidaire, il avait alors été du nombre de ces joueurs expérimentés de la sélection qui avaient critiqué les méthodes du sélectionneur néerlandais Marco Van Basten.
Il a fait partie des 50 nominés du ballon d'or 2007 organisé par france football, et a terminé à la 19e place.


23-10-2008

20 JAAR GOUD VOOR SURINAME




Anthony Conrad Nesty (born November 25, 1967) is a Surinamese former swimmer, the second black athlete to win an Olympic medal in swimming (after Enith Brigitha in Montreal 1976). Nesty established this historic milestone at the 1988 Summer Olympics in Seoul, South Korea. In the 100 m butterfly, Nesty out-touched then-favorite Matt Biondi by .01; Nesty finished in 53.00 and Biondi in 53.01. Nesty is the only Olympic medal winner from Suriname and after winning his Olympic gold medal, Nesty was unbeaten at the 100 meters butterfly for three years. Nesty attended the University of Florida.






JOPIE PENGEL PREMIER VAN SURINAME PERMANENTE SERIE




Johan (Jopie) Adolf Pengel (20 januari 19165 juni 1970) was een Surinaams politicus voor de Nationale Partij Suriname (NPS).
Pengel werd geboren te Paramaribo als zoon van een onderwijzer. Hij volgde de Mulo van de Evangelische Broedergemeente en ging bij de griffie werken. Tegelijkertijd met Jagernath Lachmon werd hij opgeleid tot advocaat, maar Pengels passie lag meer bij dammen en hij brak zijn opleiding af.
Pengel werd kort voor de eerste algemene verkiezingen van Suriname in 1949 lid van de NPS. Vervolgens werd hij in de Staten van Suriname gekozen. In 1952 richtte hij de Surinaamse Werknemers Moederbond op, een vakbond die in 1969 werd omgedoopt tot het Algemeen Verbond van Vakbewegingen in Suriname (AVVS de Moederbond). In 1955 was Pengel voorzitter van de Staten. In dat jaar verloor de NPS fors, en trok VHP-voorzitter Lachmon een van zijn eigen kandidaten terug om Pengel een tweede kans te geven. Met succes. Na de verkiezingen van 1958 werd Pengel benoemd tot kabinetsformateur. Van 1963 tot 1969 was hij premier, en daarnaast was hij minister van Algemene Zaken, van Binnenlandse Zaken, en van Financiën.




logo surpost

La poste
La compagnie nationale des postes du Suriname (SURPOST) fonctionne correctement et propose plusieurs services d’acheminement de courrier vers l’étranger. Ses agences sont essentiellement implantées dans les villes (Paramaribo, Nieuw Nickerie, Albina...).
La poste centrale de Paramaribo (Surpost) se situe dans le centre-ville sur Kerkplein 1. Téléphone : 47 75 24.
On trouve également des agences de coursiers internationaux (FEDEX, DHL) dans les principales agglomérations
.

21-10-2008

SURPOST


Dag van Surpost

Chin A Foeng, Jules Anthony geboren in Paramaribo op 20 februari 1944 en overleden op 20 juli 1983 aan een hartaanval. Getrouwd met Lucia Saleh. Er werden twee kinderen uit dit huwelijk geboren, dochter Sharma en zoon Ero. Was leraar kunstgeschiedenis en tekenen, kunstschilder, beeldhouwer, graficus, ontwerper (onder meer van postzegels), ceramist.Hij studeerde in Suriname, Nederland (Academie Tilburg en Rijksakademie Amsterdam) en op de New York University (NYU), waar hij zijn Master of Arts degree (MA) behaalde in 1976. Hij schilderde achtereenvolgens in archaische, kubistische stijlen en introduceerde in Suriname het super realisme (photo realisme ).

Na zijn terugkeer van studie in Nederland in 1965, kon hij zich niet vinden in de stijl van Cultureel Centrum Suriname (CCS) en hielp in 1966 bij de oprichting van Surinaamse Accademie voor Beeldende Kunsten. Een jaar later kreeg hij een meningverschil met met zijn collega schilders en richtte samen met Rudi de la Fuente in 1967 de Stichting Nationaal Instituut voor Kunst en Kultuur (NIKK) op, welke onder zijn begeleiding in 1981 overging in de Surinaamse Kunst Accademie. (AHKCO, Accademie voor Hoger Kader Cultuur Onderwijs). Dit was de eerste opleiding in Suriname die een opleiding aanbood op Bachelor of Arts niveau. Er wordt in de volgende vakken gedoceerd: Beeldende kunst, journalistiek en sociaal cultureel onderwijs.Hij was hoofd van de afdeling educatie op het ministerie van Cultuur, van 1981-1983. Jules Chin A Foeng was naast dit alles ook politiek actief. Zo was hij ook de mede oprichter van de Surinaamse Socialisten Unie. Hij kon zich vooral opwinden als iemand onrecht werd aangedaan. Ook was hij een nationalist in hart en nieren en schuwde felle debatten en discussies niet als deze konden leiden naar de waarheid, of als hij een van zijn visies verdedigde.
"Lucia". Eén van de eerste werken in het superrealisme gemaakt in New York in 1975, tijdens zijn studie aan de NYU.

In 1972 werd hij onderscheiden met de Gouverneur Currieprijs. Jules maakte in 1968 een 3 m hoog crucifix voor de kerk te Latour en in 1973 twee balies respectievelijk voor de Surinaamse Bank in Paramaribo en Nickerie. Hij exposeerde in Suriname, Guyana, Indonesie, Nederland en Canada. Behalve in het Sur. Museum bevindt zich veel werk van hem in particuliere collecties in Suriname en het buitenland.Jules Chin A Foeng is ook de ontwerper van het monument 1 jaar Revolutie, dat nu op plaats van het afgebrande gebouw van het Hoofdbureau van Politie staat. Hij heeft in het kunstwerk de originele zuilen die er nog stonden verwerkt. Schreef boek voor tekenonderwijs in 1979Was initiatiefnemer en leider van Surinaamse participatie tijdens Internationale beeldende kunst-expositie "Biennale"in Sao Paolo, Brasil in 1979. Suriname won hierbij een speciale prijs !Maakte als laatste buitenlandse opdracht vóór zijn overlijden, een groot keramisch muurwerk "Terra "voor European Space centre in Nederland.- Onder zijn pseudoniem "JUANCHI", tekende hij voor kunstpublicaties in de kranten en voor zijn gedichtenbundel "Wanneer de rukwind komt" ( 1972 )Jules was een broertje van Lucien Chin A Foeng, een zeer bekende fotograaf die zijn fotostudio aan de Burenstraat had.3 van zijn schilderijen zijn uit het Museum gestolen. Het betreft 2 stillevens. Het eerste is een stilleven van bananen, met een groot "Delmonte logo" er op afgebeeld. Het tweede betreft een stilleven met een groot rond dienblad. Het derde schilderij, dat veel emotionele waarde heeft voor zijn kinderen, is een portret van zijn Ero, waarop een jongetje staat afgebeeld, in een rode onderbroek met een gele beer in zijn hand. Dit was namelijk het enige schilderij dat hij van zijn zoon Ero heeft gemaakt.

20-10-2008

GHANA SURINAME TWO LANDS ONE PEOPLE




Commemorating the cooperation between Ghana and Suriname

try to find pictures origins? Ghanean or Surinamers??

SURINAME IN ORG VAN AMER STATEN SOUVENIR SHEET

OAS Membership commemoration

WELKOM IN SURINAME PART 1

bienvenue au suriname le premier timbre d une serie sous forme de carnets autocollants
welkom in suriname, de eerste zegel van een permanente serie over Suriname


Bonjour à tous

Je m'appelle François Natanael
Mijn naam is Francois Natanael

Artiste, graphiste et créateur de Timbres
Artiest, grafici en zegels ontwerper


Je suis axé sur le SURINAM et d'autres pays tel le BENIN
Suriname is mijn favoriet gebied dom

J'attends vos remarques et commentaires
Aub, schreev jullie impressies

A Bientot
Tot ziens

Cordialement
Groeten uit Parijs

François Natanael

welkom in suriname